اداب منتظران. بخش سوم
امام صادق (ع) درباره فضيلت اندوهگين بودن در فراق آن حضرت
فرمودهاند:
شخص مهموم به خاطر ما كه غم و اندوهش از جهت ظلمي است
كه بر ما رفته، نفس كشيدنشتسبيحگويي است و هم او به خاطر ما عبادت است
... (و) هر كس ديدهاش در راه ما گريان شود به خاطرخوني كه از ما به ناحق
ريخته شده يا حقي كه از ما سلب گرديده يا حرمتي كه از ما هتك شده يا به
خاطر يكياز شيعيانمان خداوند تعالي به آن اشك سالها جايگاهش را در بهشت
قرار خواهد داد.
غيبت مولايمان و آنچه از ناراحتيها و حوادث ناگوار بر
آن حضرت و بر شيعيان وارد گرديده، از بزرگترين و مهمترينعلل حزن و اندوه
ائمه معصومين (ع) بوده است، چنانكه مفضل بن عمر، از اصحاب خاص امام
صادق (ع) در توصيفاحوال آن امام، آورده است:
زماني ايشان را ديدم
كه بر روي خاك نشسته و همچون كسي كه فرزند از دست داده و جگرش سوخته
باشد ميگريد.حزن و اندوه چهرهاش را فراگرفته و رنگش را تغيير داده و اشك،
چشمانش را پر كرده بود، ميفرمود:
اي آقاي من! غيبت تو خواب از سرم
ربوده و زمين را بر من تنگ نموده و راحتي از دلم برده. اي آقايمن! غيبت
تو مصيبتم را به اندوههاي ابدي پيوسته... از جهت مصيبتهاي گذشته و
بلاياي پيشين اشكي ازچشمم جاري نشود و نالهاي از سينهاي سر نكشد مگر
اينكه در برابر چشمم مجسم ميگردد محنتهاي (تو)كه از آن ها بزرگتر و سختتر
است...
پس عرض كردم اين كدام محنت سخت است كه سبب شده اينچنين در
ماتم و سوگ بنشينيد؟
امام آهي بركشيد و پريشانياش بيشتر شد و
فرمود:
به درازا كشيدن و طول عمر (قائم)مان و گرفتاري مؤمنين در آن
زمان و شك و ترديدهايي كه بر اثرطولاني شدن غيبت او بر ايشان پديد ميآيد و
بيشترشان از دين برميگردند و رشته اسلام يعني ولايت را ازگردن بيرون
ميافكنند.